“Benim dengemi bozmayınız” demişti Turgut Uyar.

Aslında bir “tel cambazı” anlatıyordu şiirde. Ama biz hepimiz üzerimize alındık yıllardır, canımız her istediğinde;
“alınız al inandım, morunuz mor inandım, ama siz benim dengemi bozmayınız” deyiverdik.

(Sezen Aksu şiiri bestelemeseydi bu kadar herkesçe pelesenk edilir miydi her dile orası ayrı…)

Çünkü neden?

Biz zaten harika denge sahibi şahsiyetlerdik, birileri bozuyordu dengemizi. Sinirlerimiz tel misali geriliyordu da sıcağı görünce gevşeyemiyordu o tel gibi.

Sabah neşe ve keyifle uyanıyorduk lakin işe gitmek için yola çıktığımızda, karanlıkken daha ortalık trafiğe takılınca dengemiz bozuluyordu. Veya ofise girip ortalığı ayağa kaldıran bir sesle bağıran bir yönetici ile karşılaşınca alt üst oluyordu denge… O da olmadıysa, ilk çalan telefondaki memnuniyetsiz müşteri, öğle yemeğinde yemeği geciktiren garson, akşam serviste çalan kötü müzik… E evet dengemizi bozuyordu bunlar… Hep başkaları, başka faktörler… Yoksa neydi, biz harika denge sahibi şahsiyetlerdik…

Kimse de demiyordu ki “ben dengesiz doğdum…”

Ama daha mühim bir sorum var:

Bu hep başkalarının bozduğu denge nedir?

Neden öyle en ufak bir şeyde bozulur hale geldi?

Bozulmayanı var mı?

Sinirlenmekle ilişkilendiriliyor gibi ya hani… Psikolojimiz ile mi ilgili? Ben uzman değilim, cevap bende değil… Ama şairin “Denge” sini ulu orta ruh halimizi anlatmak maksatlı kullanmaya karşıyım biraz… Tamam, “sanat toplum içindir, sahiplenip kullanırız” diyorsunuz da olmuyor bence…. Tel cambazı değilseniz…. Tel cambazının denge problemi ile ruhsal dengelerinizi karıştırmayınız… Alınız alsa da öyle kalsın lütfen…

Ve bozuluyorsa o kadar kolay bu denge, o kadar kolay da düzeltmeyi öğrenin bir zahmet. Ve beni sakın “bak şimdi de bu yazı dengemi bozdu” diye suçlamayınız.

Suçlayıp da benim dengemi bozmayınız…

Şaka şaka dengemi bozabilirsiniz…. 🙂

Ebru Tamer